1932-1962

Tο να πεθαίνεις
είναι μια τέχνη,
όπως και καθετί άλλο.
Eγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.
Έτσι όπως το κάνω είναι σαν κόλαση.
Έτσι όπως το κάνω μοιάζει αληθινό.
Mπορείς να πεις ότι έχω το χάρισμα.

Σ.Π.

Spleen LX

Η ανία, καρπός της βαθιάς αδιαφορίας,
παίρνει τις διαστάσεις της αθανασίας.
Ό,τι απομένει δεν είναι πια, ω ζωντανή ύλη!
Παρά γρανίτης κυκλωμένος απ’ τον ακαθόριστο τρόμο,
ναρκωμένος μες στο βάθος ανταριασμένης Σαχάρας,
αρχαία Σφίγγα αγνοημένη απ’ τον ανέμελο κόσμο,
ξεχασμένη πάνω στο χάρτη, που η διάθεση της αγριωπή
Δεν τραγουδάει παρά μόνο στις ακτίνες του ηλίου που γέρνει.
Αλλά αν, χωρίς ν’ αφεθείς στη γοητεία
το βλέμμα σου ξέρει να βυθίζεται στα βάραθρα,
διάβασέ με, για να μάθεις να μ’ αγαπάς`
ψυχή περίεργη που υποφέρεις
και πορεύεσαι αναζητώντας τον παράδεισό σου,
λυπήσου με!… Αν όχι, σε καταριέμαι!

Κ.Μ.

Lost reflection

Αναρωτιέμαι τι να είναι δύναμη και τι αδυναμία;
κι αν η αδυναμία μου είσαι εσύ
τότε πια είναι η δύναμή μου;
Θα πρέπει πράγματι όμως να είναι τεράστια
αυτή η δύναμη!
γιατί όμως δεν την νοιώθω;
το μόνο που νοιώθω είναι η αδυναμία μου
κι αυτή είναι τόσο μα τόσο δυνατή!!!

Μια εποχή στη κόλαση

Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα
οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη
δραπέτευσα...

Μάγισσες, μιζέρια, μίσος
εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου
κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου
κάθε ελπίδα ανθρώπινη
με ύπουλο σάλτο
χίμηξα σα θηρίο
πάνω σ' όλες τις χαρές σας
να τις κατασπαράξω

Επικαλέστηκα τους δήμιους
να δαγκάσω πεθαίνοντας
τα κοντάρια των όπλων τους
Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα
να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο
η απόγνωση ήταν ο θεός μου

Κύλησα στη λάσπη
στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος
ξεγέλασα τη τρέλα
και η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου

Γ.Αγγελάκας

illusions

Και να'μαι πάλι εδώ ζωντανός...

To "παγωτό" δεν έλιωσε ακόμα

Το πατρικό του σπίτι βρίσκεται στην Βέροια. Οι γονείς είναι μετανάστες στην Γερμανία και αυτός διαρκώς μετακομίζει. Αυτό τον κάνει έναν άνθρωπο μοναχικό που πρέπει να αναπτύξει τις δικές του άμυνες σε ένα ξένο περιβάλλον. Γίνεται ,όμως, και κοινωνικός αφού θέλει να σπάσει τις κλίκες και να βιώσει την αποδοχή μέσα στις παρέες. Ένας λόγος που απεχθάνεται τις κλίκες είναι γιατί νιώθει πολίτης του κόσμου. Οι κλίκες βάζουν σύνορα και εμποδίζουν τους ανθρώπους να επικοινωνούν. Η προσαρμογή σε ένα διαφορετικό κάθε φορά περιβάλλον δεν είναι καθόλου εύκολη και απλή υπόθεση.Είναι απλός, απλός και πάλι απλός άνθρωπος. Αγαπάει τις συναναστροφές και δεν αποστρέφεται το βλέμμα από την θλίψη. Την θλίψη την βιώνει και την θεωρεί πλούσια πηγή δημιουργίας. Δεν γκρινιάζει για τα κακά και άσχημα της καθημερινής ζωής. Στέκεται στις αναποδιές της ζωής καταδεκτικός και υπομονετικός. Είναι ονειροπόλος που «σκέφτεται στιχάκια και βλακείες».Στην ζωή του δεν νιώθει πως κάποιος του κλείνει τον δρόμο. Δεν μεταθέτει την ευθύνη σε άλλους και δεν αποφεύγει την αυτοκριτική. Δεν βλέπει τηλεόραση ,δεν ψηφίζει και του αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, στην Ικαρία, γεμίζει ένα τετραδιάκι με λέξεις. Αγαπά τον λόγο και του αρέσει να γράφει στίχους.Διαβάζει πολύ! Αγαπημένοι του συγγραφείς είναι ο Γιάννης Σκαρίμπας και ο Μάρκες. Ο δεύτερος για τον τρόπο που μπλέκει την φαντασία με την πραγματικότητα και ο πρώτος για το βιβλίο ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ, από το οποίο εμπνέεται. Διαβάζει και ακούει μουσική. Αγαπημένος ο Νήλ Γιάνγκ.Τον επηρεάζει η πανκ μουσική καθώς και το νιου γουέιβ στην δεκαετία του 1980.Με λογοτεχνικές ανησυχίες και μουσικά ενδιαφέροντα, ο Παύλος Παυλίδης , μπλέκεται με το γνωστό συγκρότημα, ΜΩΡΑ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ. Η περίοδος εκείνη είναι μια περίοδος της ζωής του με έντονο το πρόβλημα της επιβίωσης. Δεν την αποκηρύσσει. Αντίθετα νιώθει ευτυχισμένος που ζει εκείνη την «τρέλα».Μετά έρχεται η ίδρυση των Ξύλινων Σπαθιών.Τα Ξύλινα Σπαθιά μαζί με τις ΤΡΥΠΕΣ αποτέλεσαν το σημείο αναφοράς του ελληνόφωνου ροκ. Ήταν αυτά που αναβάθμισαν τον ελληνικό στίχο ,που κάποιοι σνόμπαραν, και ευνόησαν τις συνθήκες εκείνες για την εμφάνιση και άλλων συγκροτημάτων. Οι μουσικοί μετά από αυτή την έκρηξη στην ελληνική ροκ μπορούν να αμείβονται, όπως ακριβώς και ο Παυλίδης. Η μουσική δεν είναι πάρεργο. Μπορεί κάποιος να ασχοληθεί ολοκληρωτικά. (Τα δύο συγκροτήματα που σας ανέφερα έδωσαν ένα όραμα στην πόλη και σε όλη την Ελλάδα. Είμαι περήφανος για δύο λόγους .Ο πρώτος γιατί προέρχονται από την Θεσσαλονίκη και ο δεύτερος γιατί διατήρησαν την αξιοπρέπεια τους μέχρι τέλους).Η περίοδος με τα Ξύλινα Σπαθιά είναι μια δημιουργική περίοδος στην ζωή του Παυλίδη. Δίσκοι, συναυλίες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος αλλά και στο εξωτερικό. Ακόμα θυμάται, ο Παύλος, την συναυλία στο Μπράιτον και την διαμονή στο φημισμένο ξενοδοχείο Γκραντ Χοτέλ που αποτέλεσε μια αλληγορία στον σύγχρονο κόσμο. Από έξω υπερθέαμα και από μέσα πατώματα να τρίζουν. Όπως ακριβώς και ο κόσμος μας. Απ’ έξω λαμπερός και εμφανίσιμος και από μέσα ετοιμόρροπος!Τα τραγούδια που αγαπάμε τα βάζουμε να παίζουν πολλές φορές. Αυτή η επίμονη επανάληψη είναι σαν ένα τεστ αντοχής πάνω σε αυτό που αγαπάμε. Ακούμε ένα αγαπημένο τραγούδι πολλές φορές και δεν το βαριόμαστε. Το τραγούδι ακούγεται και όταν είμαστε χαρούμενοι, λυπημένοι ή θυμωμένοι. Οποιαδήποτε ψυχική διάθεση και αν έχουμε, το τραγούδι μας ανακουφίζει. Κάπως έτσι έχω υπερκαταναλώσει τα τραγούδια των Ξύλινων Σπαθιών! Κι όμως αυτά διατηρούν την φρεσκάδα τους και δεν παλιώνουν. Κάθε φορά είναι μια πρώτη και ολόκληρη φορά…Πριν χρόνια ο Παυλίδης αποτραβιέται στην Αμοργό και γράφει στίχους, πολλούς στίχους. Τους δίνει όνομα. Τους βαφτίζει ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ.Λίγο μετά, το συγκρότημα ,Ξύλινα Σπαθιά, δηλώνει και επίσημα την διάλυση του. Ο κύκλος είναι προφητικός! Προμηνύει πως σε μια πορεία δέκα χρόνων έχει επέλθει ο κορεσμός. Αρκετοί φανατικοί του γκρουπ απογοητεύονται από αυτήν την εξέλιξη. Ο κύκλος όμως πρέπει να κλείσει γιατί η ζωή κυλάει και οι άνθρωποι αλλάζουν.Ο ήχος με τα Ξύλινα Σπαθιά ξεκινά ηλεκτρικός και καταλήγει ηλεκτρονικός. Τα δέκα χρόνια είναι αρκετά για να συνυπάρχουν αρμονικά τα μέλη του συγκροτήματος. Για γκρουπάκια του είδους νομίζω πως αυτός ο χρόνος είναι πάρα πολύς. Όλα τελειώνουν όπως τελειώνουν και «οι σχέσεις των ανθρώπων» ,θα μας πει ο τραγουδιστής.Ο Παυλίδης μετά την διάλυση του γκρουπ αισθάνεται ελεύθερος να πειραματιστεί και να ελέγχει εξ’ ολοκλήρου το προϊόν της εργασίας του. Γίνεται στιχουργός, συνθέτης και ερμηνευτής. Αναλαμβάνει ολοκληρωτικά την ευθύνη για ό,τι μας παρουσιάζει. Επιλέγει προσεκτικά τους συναδέλφους μουσικούς που θα τον πλαισιώσουν. Έχει την εμπειρία της δυναμικής των ομάδων εδώ και μια 20ετία.Αυτό τον βοηθάει να μην επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Με τους υπόλοιπους μουσικούς χρειάζεται να μπορεί να επικοινωνεί και να ταιριάζει σαν παρέα. Προκύπτει το συγκρότημα B movies.Χαμηλόφωνος και διακριτικός εργάζεται. Αποστασιοποιείται από την πραγματικότητα και γίνεται ψύχραιμος παρατηρητής. Δουλεύει πολύ πάνω στον στίχο. Όχι, ότι αυτό δεν το έκανε και παλιά. Απλά τώρα θέλει περισσότερη ευκρίνεια. Πρώτα βρίσκει στίχους και έπειτα τους ντύνει με μελωδίες. Θέλει οι στίχοι του να κυριολεκτούν και να γίνονται κατανοητοί.Οι προσωπικές δουλειές δεν αργούν να φανούν.O Παυλίδης αποφεύγει τις πολυεθνικές εταιρείες γιατί προσπαθούν να επιβάλλουν τους δικούς τους απαράδεκτους όρους. Φτιάχνει με μεράκι το «αφού λοιπόν ξεχάστηκα» και το «άλλη μια μέρα».Βρίσκεται μακριά από τις σειρήνες της τηλεόρασης που την μέμφεται πως καταστρέφει αργά και σταθερά τις συνειδήσεις νέων ανθρώπων. Κατηγορεί τα ΜΜΕ πως δημιουργούν «στρατιές σκλάβων της επικαιρότητας».Μέσα από αυτήν την επικαιρότητα που σκηνοθετούν τα ίδια , προσπαθούν να μας πείσουν πως τα «πάντα κατευθύνονται» , έτσι ώστε να μας μετατρέψουν σε ομφαλοσκόπους.

Συνέχισε να κάνεις τις ευχές μας να αυτοκτονούν και να αναγεννιούνται από τις στάχτες τους...

Το άγγιγμα σου

"δεν είναι η απώλεια που πονά,
μονάχα οι πληγές της",
και πριν προλάβω να σου πω........
ένα άγγιγμα γλυκό χαϊδεύει τα μαλλιά μου,
και με τα βλέφαρα κλειστά, στεγνώνει τα όνειρά μου.